Trzeba im przyznać, że pomysł na etykietę mieli całkiem... oryginalny. Ja rozumiem, że czasami ma się chęć tak zażartować i przypasować do nazwy ale według mnie jest to jednak pójście na łatwiznę. Szczególnie gdy jest to piwo wspólne dwóch browarów, przecie takie warzenie robi się od święta i fajnie by było to jakoś podkreślić unikatową etykietą. Takie mam przynajmniej zdanie ale podobno nie znam się na artyzmie więc skończę już marudzić i naleję sobie. Pierwsza myśl: to piwo jest brudne! Coś pokroju ciemniejszego Żytorillo bez farfocli. Jakbym miał wybrać już jakiś kolor powszechnie znany to powiedziałbym, że jest ciemnobrunatne. Piana też o dziwo jest. Z tego co pamiętam zwykłe sahti nie posiadało jej w ogóle. Tutaj mamy zbitą, wysoką na kciuk (bo trochę więcej niż zwykły palec, żarciki) i ładnie pozostawiającą resztki na szkle. Znika dość szybko no ale wrażenie pozostaje.

Pamiętam, że zwykłe sahti urzekło mnie aromatem jałowca zatopionego w pszenicy. Niby coś znanego ale kompletnie innego przez ten krzak. Po otwarciu Cracka wywąchałem coś... kompletnie innego: palona kawa zbożowa zmieszana z wiśnią wyjętą z czekoladek z alkoholem (no bo kto by się tam męczył z tą czekoladą). Jest też trochę drożdży ale brakuje mi tu głównego bohatera czyli jałowca. Niemniej jednak jest bardzo przyjemnie i mógłbym tak wąchać przez dłuższy czas... gdyby nie słaba intensywność całości, za bardzo się człowiek męczy próbując odnaleźć te wszystkie zapaszki. Może i trochę było winne miejsce, w końcu nad jeziorem trochę wiało. 

Wziąłem pierwszy, duży łyk. Jedno muszę zaznaczyć na wstępie: to piwo nie jest męczące czy tam inwazyjne. Kompletnie nie rozumiem narzekania ludzi, jest gęste to trzeba przyznać ale dzięki temu pozostawia przemiłe uczucie w ustach. Smaczki są wyraziste i intensywne, nie męczą jednak i nie wydaje mi się żeby były chaotyczne. Prym znowu wiedzie kawa z wiśnią (czyli pięknie ukryty alkohol) gładko przechodzące w gorzką czekoladę z jałowcem w tle. Całość lekko (żytnio) kwaskowata. Goryczki praktycznie żadnej, wysycenie niskie. Minusem na pewno jest ilość iglaka wpakowanego w butelkę. Według mnie powinno go być o wiele więcej, w końcu to sahti. Nie ulega jednak wątpliwości, że piwo jest cholernie dobre i każdy poszukiwacz przygód powinien je spróbować. Ja jestem szczególnie ciekaw, jak będzie smakować za rok butelka, którą schowałem w najciemniejszym kącie piwnicy. Na pewno będzie to ciężki okres walk samego ze sobą... już pierwszego dnia chciałem wypić obie naraz.

EDIT 27.08.2015: 500 subów na Instagramie to dobra motywacja do otwarcia drugiej butelki black sahti, siedem miesięcy po terminie ważności. Co się zmieniło? Piana znikła, o to jednak nie można mieć pretensji. Aromat cholernie osłabł, jest ledwo wyczuwalny (o to w sumie też). Dalej mamy połączenie palonej kawy z nalewką wiśniową lecz tym razem pojawia się także upragniony jałowiec. W smaku pozostało gęste a nawet nie wiem czy nie zyskało trochę w tym temacie. Na szczęście nie osłabło jak aromat i jest nadal wyraziste aczkolwiek może i trochę ugrzecznione. Początek to mocny jałowiec, momentami wydaje się nawet, że tylko i wyłącznie on. Gdzieś w oddali smaczki, które wcześniej dominowały czyli kawa, wiśnia i gorzka czekolada. Robią za wsparcie taktyczne, tak jak powinny to robić od samego początku. Żyto zyskało odrobinę na sile (jak i ogólne odczucie słodowości) i specyficzna kwaskowatość wydaję się być mocniejsza. Finisz to już wyłącznie palona kawa, taka lepsza, nie dla plebsu. Wysycenie niskie, wyższego bym nie zdzierżył. Podsumowując piwo ułożyło się całkiem ładnie. Może i trochę za długo je przetrzymałem ale efekt końcowy i tak okazał się całkiem smaczny.

www.browarpinta.pl / Gdzie wypijesz?