Moje wyjazdy na Wrocławski Festiwal Dobrego Piwa łączyły się zawsze z innymi... aktywnościami. W tym roku było troszeczkę inaczej. Nie wziąłem urlopu, co by np pojechać z kumplami na rowery do Świeradowa. Skróciło to mój pobyt w mieście diametralnie. Istniało nawet małe zagrożenie, że w ogóle się nie pojawię na stadionie. 

Wyszło na szczęście inaczej i prawie całą sobotę spędziłem na festynie, oj przepraszam, festiwalu. Już chyba się domyślacie jaki będzie ten wpis? Nie mówię, że się źle bawiłem pod stadionem... Dobry humor zawdzięczam jednak głównie towarzystwu i spotkanym tam ludziom. Z góry zaznaczam, że jest to moja subiektywna opinia.

Na miejscu wylądowaliśmy jakoś zaraz po otwarciu bramek. Tutaj podziękowania dla organizatorów za zatroszczenie się o brać blogerską. Każdy (który się zapisał oczywiście) dostał jakiś tam zestaw gadżetów i plakietkę, która upoważniała delikwenta do kupowania piwa poza kolejką. Sam skorzystałem z tej opcji raz gdy moja Pani zażądała kolejnego Imperialnego Smoky Joe... ale o tym później. Oczywiście był też live blogging, który chyba zyskał trochę w porównaniu z poprzednim rokiem, bo przynajmniej było coś słychać.

Od czego by tu zacząć? Może od rzeczy, która mnie najbardziej zdenerwowała. Mianowicie chodzi o brak dostępu do trybun. Według mnie była to jedna z głównym atrakcji i pewnego rodzaju przewaga nad innymi festiwalami (nie licząc Warszawy). Niestety w tym roku bramy wejściowe były zamknięte, bo miały tam miejsce próby operowe bodajże. Kolejną dziwną rzeczą (która się w sumie powtarza co rok) było rozmieszczenie stoisk z jedzeniem. Dlaczego nie można w końcu stworzyć oddzielnej strefy gastronomicznej? A już nie chcę nawet wspominać o stoisku z wędzonymi rybami, które zwyczajnie śmierdziało. Podobnie ze stanowiskami browarów. Od kompletnego laika craftowego usłyszałem pytanie: "Dlaczego te słabe browary stoją zaraz obok AleBrowaru?". O czymś to świadczy.

Kolejne problemy zauważyli sami wystawcy. Przewaga kiełby i pajdy ze smalcem nad Food Truckami (które, jakby nie patrzeć kojarzą się wielu osobom z piwem craftowych) i innym, trochę lepszym żarciem. Stragany z tandetnymi zabawkami i innymi pierdołami, przez które stanowiska browarów były porozrzucane po całej płycie. Sam widziałem, jak niektóre rejony były opustoszałe przez większość czasu. Współczuje browarom, które dostały te miejsca. No i frekwencja... Nie wiem, czy to wina prognoz pogodowych czy słabego marketingu, ale osób było naprawdę mniej niż przed rokiem (a przynajmniej w sobotę). 

Jeżeli jednak mam być szczery... osobiście bawiłem się bardzo dobrze. W tym roku trafiłem do Wrocławia "przejazdem" i pobyt pod stadionem był po prostu jedną z atrakcji weekendowych. Nie miałem spisu premier, które chciałbym wypić, ale z tego co słyszałem i tak ich dużo nie było. Udało mi się za to wytrzymać w postanowieniu: "nie kupuję butelek na eventach". Do domu wróciłem tylko z kingpinowym szkłem, bo to festiwalowe ktoś mi ukradł. Tenże złodziej, który ma w zwyczaju pić Lecha ze Spritem, zakochał się w Imperialnym Smoky Joe... co mnie wielce zdziwiło (i to cholernie pozytywnie w dodatku). Wychodzi na to, że efekt nawrócenia na drogę Ducha Craftu ma jeszcze miejsce pod stadionem. Sam nie zawiodłem się na żadnym z piw, które spróbowałem. Lazy Barry z Nepomucena i AleBrowaru, beczkowy Headbanger i nowa warka Lunatica z Kingpina, wit-saizon z Big Chill, nowy pils i Blame Canada z Birbanta, Kazimierz z Artezana... wszystkie trzymały poziom. Scenę skradł jednak wspomniany już Joe, który chyba jednak trochę za bardzo nas sponiewierał pod koniec. Wyróżnienie należy się też pilsowi American Szejk z Birbanta.

Więcej grzechów nie pamiętam. Jak już wspomniałem byłem tam bardziej jako turysta niż bloger. Tak, czasami nawet my mamy takie chwile słabości kiedy potajemnie pragniemy być normalnymi śmiertelnikami. Jeżeli chcecie poczytać trochę więcej zapraszam do Kuby na Beervaulta albo do Jurka na Jerry Brewery. Możecie też zajrzeć do Michała na Polskie Minibrowary. Tomek z wiadomo jakiego bloga też wrzucił film ze swoimi przemyśleniami.