Czasami ludzie mówią, że potrafię być szyderczy i upierdliwy. Ja? Taki bezbronny misio bez podtekstów w głowie przy praktycznie każdej sytuacji? No nie może być. Możecie tak uważać i przy tej degustacji, w końcu wybrałem piwo ze stajni BRJ i wypiłem je przy największym pomniku miłościwie nam panującego Jezusa Chrystusa... uwierzcie mi jednak, że wybór miejsca był zgoła inny i... prostszy. Uświadomiłem sobie po prostu, że mieszkając w Rio nigdy nie pokazałem Wam tego cudu techniki budowlanej.

Wybór piwa podyktowany był tak samo prostym pomyślunkiem. Mimo słonecznego dnia było cholernie zimno, w dodatku wiało. Trzeba było zabrać ze sobą coś ogrzewającego, pomyślałem, że najlepszym wyborem będzie zachwalany ostatnio gruby porter z Ciechanowa. Z boską pomocą nikt nie będzie mi go kazał wylać przed pomnikiem bo... miejsce publiczne czy coś. Jest to też swojego rodzaju powrót browaru na bloga, prawie rok przerwy to stanowczo za długo muszę przyznać. Była jeszcze jedna mała przyczyna, Jurek rozpisał na swoim blogu ranking zarostu piwnego w Polsce. Przeczytajcie akapit, w którym opisuje moją skromną osobę a zrozumiecie.

Moje pierwsze spotkanie z tym piwem nie należało do tych ściśle degustacyjnych... mogę jedynie nadmienić, że wmieszana była w imprezę wódka i jakaś majówka trwająca już chyba trzeci dzień z rzędu. Przy Jezusku mogłem na spokojnie ocenić formę piwa i tym razem nie miałem naklejonej podwójnie etykiety. Tej nawet nie będę oceniał bo jest typowo ciechanowa. Jakoś nieszczególnie zachwyca ale też nie odrzuca, mogę nawet napisać, że w czarnym jej do twarzy. Kapselek firmowy, lekko wyblakły. Chyba znowu coś nie poszło w drukarni. Kolor piwa prawie tak samo czarny jak etykiety, są delikatne refleksy ale jestem w stanie im to wybaczyć bo pojawiają się tylko przy samym dnie. Piana piękna, drobna, zbita i wysoka. Opada powoli i w dodatku czepia się kurczowo ścianek. Taki efekt przy takim woltażu? Brawo.

Z lekkim strachem zacząłem wąchać. Po pierwsze mogli mnie zaraz zgłosić i owa degustacja kosztowałaby trochę więcej niż bym chciał a po drugie nie miałem ostatnio szczęścia do powrotów. Większość piw, które kiedyś mi smakowały okazywały się być... przeciętne. Jak się jednak okazało nie miałem się czego obawiać, opatrzność boska czuwała nade mną... i nad węglem w szkle. Aromat był cholernie intensywny, bez kompromisów. Od razu mi się ciepło w nosie zrobiło. Bardziej słodki niż wytrawny ale też bez przesady. Lekka paloność, ciemne owoce (głównie śliwka) i cholernie przyjemny alkohol pod postacią wiśni z czekoladek, dobrze wiecie o które mi chodzi. Te, które się podkradało za gówniarza z szafki rodziców (urodzony alkoholik). Najlepsze w aromacie jest jednak opiekane jabłko. Mocne skojarzenia z zimowymi wieczorami u dziadków, którzy praktycznie codziennie opiekali te jakże polskie owoce w swoim piecu kaflowym. Podczas picia wychodzi też lekka czekolada w tle. Rozmarzyłem się, dopiero po chwili zauważyłem, że lata nade mną koleś w paralotni. W sumie to nie wiem jak się ma prawo lotnicze do takiego krążenia przy ponad 20m Zbawicielu. Wziąłem łyk i zadziwiłem się wielce, już dawno nie miałem sytuacji gdzie smak był prawie że odzwierciedleniem aromatu. Dodatkowo dochodzi lekki finisz popiołowy i mocniejsza czekolada. Gęste, wysycenie niskie. Wypełnia usta jak syrop. Wiśniowy likier rozgrzewa a ja czuję się jak w niebie. Goryczka niska, tylko zaznacza swoją obecność i nie przeszkadza. Wydaje się troszeczkę bardziej wytrawne w smaku, może przez ten palony finisz. Piwo jest mega, najlepsza warka (licząc wszystkie piwa z Ciechana), która wyszła z tego browaru.

WWW