Znowu te zdobione butelki... no nic. Etykieta to po prostu czerwona wersja tej znanej nam ze zwykłego Grand Imperial Portera. Kapsel mógłby być bardziej wyrazisty, troszku grubsza czcionka by wystarczyła według mnie (co nie zmienia faktu że jest ładny, klasyczny, like a sir). Piwo prezentowałoby się wyśmienicie gdyby nie krótko utrzymująca się piana. Trzeba jej jednak przyznać, że wygląda dostojnie. Kolor piwa to nieprzejrzysta czerń. Lekkie, rubinowe refleksy na spodzie.

Wącham i... jest dobrze, nie odrzuca mnie (wychodzi na to, że obrzydzenie mi już przeszło). Wprawdzie aromat jest mało intensywny ale da się wyczuć śliwki w czekoladzie (oczywiście alkoholowe) i odrobinkę papryczek chili (trzeba się jednak mocno nawdychać żeby je wyczuć). Zaczynam pić i dziwić się zarazem. Pierwsze łyki są bardzo delikatne, słodkawe, owocowe (głównie śliwkowe) z wyczuwalnym i bardzo fajnie rozgrzewającym alkoholem. W miarę picia pojawia się kawa z czekoladą i chili. Bardzo podoba mi się to jak papryczka jest przedstawiona w tym piwie, systematycznie rośnie jej moc wraz z piciem. Pod koniec zaczyna już mocno dawać w podniebienie. Jeżeli komuś to przeszkadza mam idealną radę: chwyćcie piernika i zagryzajcie delektując się trunkiem. Ja tak zrobiłem, mniej więcej od połowy i było miodnie. Wysycenie niskie, co tylko wzmaga przyjemność picia. Trochę mi jednak nie pasuje konsystencja, spodziewałem się większej gęstości. Według mnie największym wrogiem tego piwa był okres, w którym browar postanowił je pokazać światu. W tak ponury dzień jak dzisiaj jest wręcz idealne, oczywiście z piernikiem.

WWW