Jak widzicie załatwiłem sobie poprawne szkło, co prawda jedno zbiłem na starcie ale na szczęście mam jeszcze dwie sztuki. W wyglądzie nie ma dużych zmian w stosunku do poprzedniczki. Jest typowy kolor wita, mocniej zmętnione niż w innych grodziskich. Piana utrzymywała się krócej niż w dwójeczce, nie była też tak mocno zbita. Nie zmienia to jednak faktu, że prezencje przez pierwszą chwilę miało wybitną. Jedna rzecz mnie denerwuje i wymusza tik nerwowy w lewym oku. Skoro to jest polski styl na cholerę pisać grätzer? Niby tak jest w ogólnokrajowym spisie piwnym ale według mnie trzeba z tym walczyć.

Wącham i da się wyczuć lekką szynkową wędzoność. Problem jednak w tym, że zapach bardzo szybko się ulatnia i nie towarzyszy nam podczas picia, sad face. Nie ma co wciągać nosem więc trzeba użyć innego organu. W smaku utrzymuje się szynkowa wędzoność ale mimo mięsnego pochodzenia nie jest tak przyjemna jak ta drewniana z dwójeczki. Przyznam się szczerze, że momentami dało się odczuć taką popiołowatość, jakby ktoś tą szynkę spalił na wiór. Przyjemny posmak pszeniczny utrzymuję się przez cały okres picia. Goryczka jest lekka, palona, ciut za długo zalega. Całość wytrawna, nagazowanie wysokie ale pasujące do stylu. Po lekkim ogrzaniu pojawia się kwasek, typowy dla piw pszenicznych. Jest orzeźwiające ale zbliża się powoli do granicy wodnistości. No i jest problem, myślałem, że to będzie mój faworyt. Okazało się jednak inaczej i jestem trochę zawiedziony. Numerem uno nadal pozostaje Smoked Cracow z Pracowni Piwa.

www.browarpinta.pl / Gdzie wypijesz?