(klikając w mapkę odniesie was do treningu)

Wolę prawy brzeg, wały są utwardzone i dobrze się po nich jeździ. Te po drugiej stronie rzeki są w większości odnawiane i na tą chwilę składają się głównie z piasku, po którym nie da się jeździć. Jadąc tak i oddychając rześkim powietrzem zdziwiłem się mocno, bardzo dużo rybaków siedziało przy brzegu. Na rybołówstwie się nie znam ale wydawało mi się, że trochę jednak za wcześnie jeszcze. Pomijając ten fakt, widać, że dużo jest tu przybrzeżnych wiosek. Np takie oto drzewo, zamienione w domek, który przetrwał nie jedno zalanie. Są też mniej chwalebne oznaki, ja rozumie picie piwka nad wodą. Śmieci jednak zabieramy ze sobą karwasz twarz.

Dojechałem do promu, którym bardzo często przeprawiam się przez rzekę jadąc do większego miasta z browarem Haust w centrum. Jest coś uspokajającego w tym terkotaniu, które wytwarza stalowa linia ociężale sunąca po kole, które jakoś dziwnie przypomina felgę od ursusa.

Usiadłem sobie na brzegu, i przy zazdrosnych spojrzeniach sympatyków karasi i sumów otworzyłem piwo (na około 36 kilometrze). Jest pięknie, sielsko, owadów nie ma za dużo więc da się jeszcze wytrzymać (nawet nie chcę myśleć o tym ile ich będzie po tak słabej zimie). Co jakiś czas plumka coś na tafli wody. I co? Ano Wojkówka uderza mnie w głowę nokautując wszystko co mi się tak tutaj podoba.

Trzeba im jednak przyznać, że z początku nie było tak źle. Etykieta jaka jest każdy widzi, średnia dla oka, nic nie wnosi oprócz podstawowych informacji i loga browaru. Piwo jednak wygląda bardzo fajnie i zaskakująco. Jest ciemne, miedziane wręcz. Ładnie kontrastuje z zielenią wyrastającą z betonowych kloców na których sobie pozwoliłem usiąść. Piana, z początku wysoka, szybko zaczęła opadać oblepiając ładnie szkło.

Z dużym entuzjazmem chwyciłem nonica i przechyliłem biorąc pełny łyk. Hola hola, coś tu jest nie tak. Z tego całego podniecenia zapomniałem powąchać (może to i lepiej?). Już ten pierwszy łyk nastawił mnie sceptycznie do pomysłu użycia nosa. Czemu? Bo po pierwsze primo, to nie jest aromat AIPA. Po drugie primo to nie jest w ogóle aromat tylko smrodzik. Po części przypomniało mi się moje IPA, które za wcześnie otworzyłem. Zajeżdża granulatem chmielowym prosto z plastikowego opakowania. Moje się ułożyło na szczęście ale najwidoczniej nie tylko domowi piwowarzy-amatorzy robią takie błędy. Wszystkiemu towarzyszy też nutka skarpetki, takiej tygodniowej. Jakoś mi się odechciało pić. Po jednym łyku nie opiszę tego monstrum za dobrze więc flaga na maszt i chluśniem za ojczyznę. Zacznijmy może od jedynego plusa, piwo jest bardzo aksamitne i przyjemnie spływa po języku. No... to tyle. Słody są, owszem. Bardzo mdłe i bez wyrazu. Cytrusów w tym nie ma, jest za to lekka kwaskowatość, która ni za cholerę mi tu nie pasuję. Goryczka jest średnia a nawet stwierdzę, że niska jak na ten styl. Jest też jakaś taka chora, jakbym miał ją sobie zmaterializować to byłaby kotem, który został przymusowo wrzucony do wody i teraz wygląda mizernie i słabo oblizując się na brzegu. Tak samo smakuje całe piwo, ale lizania mokrego kota nie będę sobie wyobrażał... nieee. Wylałem połowę w krzaki. Mam nadzieję, że nie spowodowałem jakiejś katastrofy ekologicznej. Wracając miałem dziwne wrażenie jakby Matka Natura chciała mi ten fail jakoś wynagrodzić. 

Najpierw uczepił się mnie motyl i nie chciał puścić. Potem znalazłem żabie królestwo. Dosłownie kazylion małych żabek skakało po lesie, zaraz przy bobrzej tamie. Niestety żadnego bobra nie udało mi się uchwycić, raz tylko słyszałem jak coś chlusnęło do wody. Bądź co bądź wyjazd dobry, tylko piwo podłe.