Sama etykieta (nie licząc mojego pogniecenia) jest bardzo dobrej jakości, nadruk jest cholernie dokładny. Z tego co wyczytałem Ślepy Maks to był istny Al Capone Łodzi lat 20-30. Dlatego jakoś nie pasuje mi jego wizerunek na etykiecie, no chyba, że przedstawia on lata młodości, czyli czasy gdy był zwykłym kieszonkowcem. Kolor piwa też jest pewnego rodzaju zaskoczeniem, spodziewałem się o wiele ciemniejszej barwy. Niby to bursztyn ale jakiś taki wchodzący w pomarańcz. Jakoś w myślach widziałem coś bardziej przypominającego błoto. Piana z początku wysoka i nawet zbita (nawet lekko przypominająca kogel-mogel) bardzo szybko zaczęła się redukować do kożucha. Tyle dobrze, że jakieś tam osady na szkle pozostawiła.

Mocno trzeba się nawciągać żeby coś wyczuć. W pewnej chwili poczułem się jak jakiś narkoman na głodzie, intensywności zapaszków temu piwu nie można zarzucić. Mamy goździki plus chyba lekki cynamon. Banany i drożdże, typowe dla pszenicznego też się znajdą. Jedynym owocem znajdującym się w aromacie jest winogrono, które czasy świeżości jednak ma już za sobą chyba. Problem powiększa się po ogrzaniu piwa gdy alkohol przejmuje totalnie władzę nad innymi zapaszkami. W smaku jest już lepiej. Banany i goździki zaczynają tą słodkawą podróż, która dość szybko robi się kwaskowata i alkoholowa (tutaj dość przyjemnie im te procenty wyszły muszę przyznać). Jest słodowo, pszenicznie i drożdżowo, brak goryczki (bo w sumie po co w tym stylu). Problem uderza mnie jednak nagle, gdzie karmel, gdzie owoce? Gdzie, tak na dobrą sprawę, jest koźlak? Z tego co mi wiadomo, w weizenbocku powinno być więcej rogatej bestii niżeli pszenicy. Tutaj mamy bardziej alkoholowe pszeniczne... i trochę koźlaczka w aromacie. Piwo wydaje się pełne ale nie zapychające. Nagazowanie średnie ale jakoś tak dziwnie zmusiło mnie do bekania na łonie natury ogrodowej.

WWW

E t y k i e t a panowie, znowu. Nie wiem co z nimi jest ale dałbym sobie głowę uciąć, że wydruk był po stronie AleBrowaru. To jak się odkleja i marszczy to kwintesencja ich najnowszej ale za to niechlubnej tradycji. Praktycznie każde nowe piwo od nich ma ten problem ale B-Day przebił wszystkie. Patrze na zeszłoroczną butelkę i nie mogę wprost uwierzyć. Zabrzmię dziwnie ale wygląd butelki też się liczy. Miałem dwie sztuki, dzięki czemu zauważyłem jak (chyba) laktoza się zachowuje bliżej daty przydatności. Gdy piłem pierwszy raz nie miałem za dużo białych farfocli. Przy drugim piciu nonic wyglądał jak ciemny kosmos pełen gwiazd. Mnie takie rzeczy nie przeszkadzają, w sumie to bardzo ładnie to wyglądało. Piana jeszcze ładniej, zbita, wysoka, długo się utrzymywała. 

Pierwszy niuch i już jest wiadome, że nie jest to rewolucja. Nic nowego ani nawet mocno intensywnego nie atakuje mojego nosa jak jakiś szalony myszoskoczek ze wścieklizną (a tego oczekiwałem). Mamy poloność, czekoladę (a w sumie to bardziej kakao) no i laktozę. Wszystko idealnie ze sobą współgra, oczekiwałem walki, np mocniejszej czekolady, aż drapiącej w nosie. Nic takiego nie ma, dostałem pięknie grającą ale dla większości nudną orkiestrę zapachów. Gdzie ten chaos i koktajle Mołotowa? Po lekkim ogrzaniu pojawia się swojski zapach krówki (cukierka) do ciumkania, który niestety jeszcze bardziej uspokaja atmosferę. W smaku słodkie ale nie odpycha, w końcu to milk stout, wszystko trzyma się w normie. Laktoza z mocniej wyczuwalną krówką niżeli w aromacie. Powoli przechodzi w paloność, która jest najmocniejszym akcentem smakowym, i kończy się na delikatnej goryczce. Czekolada pałęta się gdzieś ale paloność ją mocno trzyma i nie chce dać wyjść spod swoich ramion. Mocno pijalne, treściwe i nisko nagazowane, aksamitne wręcz. Trochę zapycha ale spokojnie można wypić ze dwie butelki. W smaku pokazuje większy pazur. Też jest ułożone ale spalenizna wchodzi w najmniej oczekiwanym momencie i robi lekki popłoch. Nadal jednak nie jest to żaden przewrót, tym bardziej nie jest to przewrót mleczny, w smaku i aromacie jakoś wybitnie się nie da wyczuć mleka (normalnie, jak w każdym milk stoucie). Może chodziło im o te farfocle? Mimo tego piwo bardzo dobre i poleciłbym każdemu... gdyby dało się je jeszcze kupić (i wypić, bo data była do 10.06).

WWW

Etykieta trzyma się prostoty i takiej swojskości jaką reprezentują jurajskie nadruki. Z tą mam jednak jeden problem, wszystko się zlewa ze sobą, ciężko jest doczytać, że to jest właśnie ten stout czekoladowy. Piwo reprezentuje się wyśmienicie. Piana z bliska ma parę dziur ale ogólnie wydaje się wręcz kremowa, no i trzyma się dość długo. Kolor trunku to węgiel bez refleksów.

Zanurzam nos i z początku da się wyczuć pewną czekoladę ale szybko robi się z niej masełko (i to nie takie przyjemne cappuccino tylko po prostu masło). Nie jest tego dużo ale jednak jest. Jest też na szczęście ogólna paloność średniej intensywności. Całość jakoś nie porywa mocą. Szczerze mówiąc spodziewałem się bardziej pozytywnych doznań od Zawiercia. No nic, chluśniem bo uśniem. W smaku nisko palone, masełka na szczęście nie ma. Jest za to gorzka czekolada i szybko znikająca, niska goryczka. Najbardziej intrygujący jest jednak dziwny smaczek, który się pałęta cały czas. Coś jakby lekka ziemistość, trochę mi się kojarzy z tym przyjemnym uczuciem jak się wyjdzie na dwór po mocnym deszczu. Lekki kwasek też znajdziemy. Jest pijalne ale nie wodniste. Wysycenie średnie, trochę więcej i by mi przeszkadzało w piciu. Pod koniec picia doszło do mnie, że nawet lekko orzeźwiający jest, co wydawało mi się dość dziwne. Niby wszystko w smaku okej ale niedosyt człowiek ma, szczególnie w aromacie.

www.browarnajurze.pl / Gdzie wypijesz?

Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to fakt, że szalony Mike nie ma prawej dłoni (i nie tylko mi szczerze mówiąc). W prawdzie etykieta jest przezabawna ale jakoś ten detal mi tkwi w głowie i wierci się jak zardzewiała śruba. Bądź co bądź trzyma się ich stylu i aż bucha Ameryką, fak je. Co innego można powiedzieć o piwie, iście radzieckie. Bursztynowe, leciuteńko zmętnione z piękną, drobną pianą, która opada powoli i tworzy coś w rodzaju pagórków, które powstają np przy drożdżach. A ten lejsing! Piękny widok.