Na pewno słyszeliście o akcji Kompanii Piwowarskiej, która jakoś w kwietniu wysłała grupie blogerów prezent. Bardzo ładnie zapakowane piwa z serii Książęce i książka kucharska z przepisami na bazie piwa. Przyznam się szczerze, że byłem mocno zaskoczony jakością owej książki. Co do piw... no cóż. Obiecałem sobie, że zrobię degustacje wszystkich. Ciężko mi to szło, prawie miesiąc na jedną butelkę wyszło. 

Jeżeli mam być szczery to jedyną okazją, przy której wypiłem prawie wszystkie piwa z tej serii był sylwester parę lat temu. Nic innego nie mieli przy barze i jakoś dziwnie dobrze wchodziły, szczególnie pszeniczne. Lekko zachwycony sięgnąłem później po, jeżeli dobrze pamiętam, czerwonego lagera i mnie odrzuciło. Wysoką tolerancje wcześniejszego picia zrzuciłem na upojenie sylwestrowe i zapomniałem kompletnie o tych piwach premium. Prezent okazał się jednak pretekstem aby powrócić do nich i napisać coś dla potomności. Przyznać im trzeba, że się postarali. Przy każdym mamy dedykowany kapsel i etykietę, która może i trochę trąci koncernowymi pomysłami na reklamę ale także jest miła dla oka.

Złote Pszeniczne:

Najlepsze z całej czwórki, a przynajmniej kiedyś tak myślałem. Nalewa się dość fajnie, mocno zmętnione. Już słyszę głosy internetu, że pewnie dodali jakiegoś zamulacza, no bo jak inaczej. Piana niestety nie jest już tak przyjemna, bardzo szybko się redukuje do małego kożuszka. Jak by na to człowiek nie spojrzał, jest zachęcająco.

Aromat średnio intensywny. Taki jakiś cytrynowy zamiast bananowy. Coś pokroju kwasku cytrynowego w proszku, albo jeszcze lepiej, takiego taniego soku z cytryny, którego bym za cholerę nie dodał do herbaty. Toż to pewnie powoduje raka. Dodatkowo mamy masełko lekkie. "Haha, chciałeś być zawzięty i teraz masz!" krzyczą hejty w mojej głowie. W smaku dużo słodyczy słodowej i kompletny, rzadko spotykany nawet jak na pszenicę, brak goryczy. Pustka pod koniec, to woda już daje więcej walorów smakowych. Przy dłuższym piciu może i da się wyczuć jakieś tam walory zbożowe ale całość jest i tak płaska i wodnista. Niskie nagazowanie jak na pszenice, szczególnie tak niezapychającą. Co ja takiego zrobiłem?

Ryżowe:

Kolorem jakoś mocno nie zaskakuje, no i w sumie to nie musi. Słomkowe, klarowne, wręcz książkowe. Piana brzydka, dziurawa, zachowuje się trochę jak jakieś monstrum bulgoczące. Trochę jak ektoplazma z Ghostbusters. Szybko znika, ślad po niej pozostaje mizerny, o jakimkolwiek brudzeniu szkła nawet nie ma co myśleć. Jakby to nazwał mój wewnętrzny hejt: "standardzik".

Aromat jest tak nijaki, że człowiekowi przychodzą do głowy myśli samobójcze. Lagerowy, bez wyrazu, czasami nawet da się wyczuć lekkie warzywa, które się tylko nasilając podczas ogrzewania piwa. Sodomia i gomoria jakby to powiedziała babka. W smaku jest troszeczkę, ociupinkę słodowe. Panuje powszechna eurolagerowość i nie zapowiada się aby zeszła z tronu. Nijakie i wodniste, nawet po ogrzaniu. Ma jednak jeden special thing po którym mógłbym rozpoznać to piwo z zamkniętymi oczami. Pozostawia taki dziwny posmak w ustach, drętwy, jak papier toaletowy, ten siwy - ekologiczny.

Ciemne Łagodne:

Dłuższa przerwa i zabieram się za ciemnego Księciunia. Zastanawia mnie dlaczego jest ono "łagodne", może nie ma goryczki? Cholera wie, przeca typowe ciemne piwa wcale nie są jakoś mocno inwazyjne żeby trzeba je było łagodzić... Kolorem łagodne to ono na pewno nie jest, najnormalniejsze ciemne piwo, z typowymi rubinowymi refleksami. Piana niby dziurawa ale utrzymywała się najdłużej z całej czwórki piw.

Proces wąchania zaczynamy od masełka i, tutaj zaskoczenie, czekolady i lekkiej paloności. Wszystko to jest średnio intensywne i szybko się ulatnia podczas picia ale i tak mnie zaskoczyło... pozytywnie. Jest nadzieja? Przyznam się szczerze, że podczas pamiętnego sylwestra wypiłem chyba tylko jedno ciemne i w ogóle nie pamiętam swojej reakcji. W smaku na początku dość słodkie ale tak bliżej miodu goryczkowego niż zwyczajnej słodyczy. Później staje się lekko palone i nawet czekoladowe. To nadal Książęce?! pomyślałem. Całość jest na pewno z profilu słodka ale te niuanse smakowe są bardzo przyjemne. Minusem jest nagazowanie, które jest stanowczo za wysokie. No i brak goryczki... w sumie, trochę się zagalopowałem z tym podnieceniem.

Czerwony Lager:

Ostatnie z całej gromadki premium lagerów od KP. Wypite bodajże przedwczoraj, zaraz przed eksterminacją gniazda os, które się zadomowiły w mojej altanie pomiędzy dachem a sufitem. Pewnie podświadomie wziąłem piwo co bym za bardzo nie czuł ukąszeń. W kuflu mamy czysty bursztyn z dość wysoką pianą. Cholernie się pieniło, tak samo szybko opadało. Do każdego zdjęcia dolewałem trochę z butelki. A te dziury... bleh.

Aromat tego piwa można sobie zmaterializować w myślach, czysta miedź. No może coś bardziej ostrego, mianowicie gwoździe. Metaliczności towarzyszą gotowane warzywa, istny double kill! To jest w ogóle możliwe w piwie? Całość jest na szczęście nikła więc jak człowiek jakoś specjalnie nie będzie wdychał nosem to tego nie poczuje. "Wyważona goryczka" grzmi napis na etykiecie... bardziej gwoździsta bym powiedział. Jest średnio intensywna i na szczęście szybko się ulatnia. Jakby się wstydziła swojego pochodzenia. Ogólnie słodowe, średnio słodkawe. Gdzie w tym jest choćby odrobina karmelu? Nie wiem, może pomylili go z tym żelazem. Zgagorobne jak to ja lubię mówić, bleh. Nagazowanie średnie do wysokiego.

WWW

I co ja mam teraz zrobić? Na 4 piwa jedno okazało się pijalne i na pewno wrócę do niego przy grillu, oczywiście gdy nie będę miał nic lepszego. Szczerze mówiąc nie wierzę, że te piwa tak smakowały przy okazji pierwszej warki. Większość z tych wad na pewno wyczułbym nawet przy okazji sylwestra. Według mnie straciły formę przez swój staż na rynku. Hejt na koncerny znowu górą i z jednej strony jest mi trochę przykro. W końcu dostałem je w prezencie z książką. Z drugiej jednak strony trzeba być obiektywnym, chociaż pewnie i tak powiecie, że Ciemne oceniłem wyżej żeby nie było pełnego żalu.