Festiwal Dobrego Piwa we Wrocławiu już za nami. Jedną z głównym atrakcji miał być triumfalny powrót oryginalnego piwa grodziskiego z Grodziska Wielkopolskiego. Im więcej różnorakich przedstawicieli tego polskiego stylu na rynku tym lepiej więc nie sądzę aby ktokolwiek narzekał na powrót pierwowzoru.

Problem jednak pojawił się, jak to zwykle bywa, w ploteczkach. Podobno piwo dostępne na festiwalu nie było uwarzone w reaktywowanym browarze w Grodzisku lecz w bliżej nieokreślonej placówce Fortuny (której należy podziękować za inicjatywę owego zmartwychwstania). Ile w tym prawdy? Cholera wie, bardziej zastanawia mnie sama nazwa. Dlaczego nie Piwo Grodziskie (jak to było kiedyś) tylko Piwo z Grodziska? Podobno ma być też sprzedawane w Żabce za 2,99zł wraz z innymi wytworami browaru (jak Bernardyńskie i Naturalne z czerwoną porzeczką lub kwiatem czarnego bzu). Tyle pytań a tak mało odpowiedzi...

Jak możemy przeczytać na etykiecie (stylizowanej na tę oryginalną) przy produkcji piwa zostały uwarzone samodzielnie wyhodowane drożdże o lakonicznej nazwie "grodziskie". Butelka stylizowana specjalnie pod piwa z Grodziska. Co mnie trapi to informacja, że jest to "jedyny polski styl piwa"... a porter bałtycki to co? Sam trunek wygląda raczej poprawnie, choć są tacy, którzy zarzucą mi brak odstania i za duże zmętnienie. Jest to w końcu piwo pszeniczne po przejściach do cholery! Najnowszy wpis w poradniku BJCP mówi jednak o pełnej klarowności. Słomkowy kolor i lekka opalizacja pasuje jednak jak ulał według mnie, do tego mamy piękne, szampańskie wręcz bąbelki, które były jednym z atutów piwa w dawnych czasach. Piana wysoka, w większości drobnopęcherzykowa ze średnim żywotem (ładnie za to oblepia ścianki). Szkła oryginalnego nie mam, tylko wybrani dostali je na WFDP, mam jednak dziwne przeczucie, że będzie ono szeroko dostępne. W końcu o sprzedaży piwa w dużej sieci sklepów też nie było z początku mowy.

Po nalaniu zobaczyłem dziwną rzecz na etykiecie, mianowicie datę przydatności. Piwo nie dość że jest pszeniczne to jeszcze niepasteryzowane a według producenta powinno wytrzymać do stycznia 2016 roku. Oczywiście były przypadki, że oryginalne grodziskie, pite po parunastu latach było nadal dobre ale jednak... no nie wiem. Zajmijmy się jednak w końcu degustacją. Mimo ostrzeżenia na etykiecie (i braku ostrożności z mojej strony) wcale nie wybuchło i nie zaczęło się wylewać z butelki. Aromat jest dość... dziwny. Na pewno inny niż w ostatnio pitym Grodziskim 4.0 od Pinty. Jest wręcz taki... czysty, lagerowy z bardzo delikatnym zacięciem ziołowym. Jakiegokolwiek zadymienia czy wędzonki nie wyczuwam. Ba, po trzech łykach całość robi się tak znikoma, że można stwierdzić kompletny brak aromatu.

W ustach pierwsze co człowiek wyczuwa to wysokie nagazowanie, które (nawet dla mnie) jest dość przyjemne. Wędzonki jest jednak jak na lekarstwo, momentami zastanawiam się czy sobie jej nie wmówiłem po prostu. Całość jest za to mocno ziemista, glebowa wręcz z lekkimi niedojrzałymi orzechami włoskimi (wada, aldehyd octowy). Dorzućmy do tego trochę igieł sosny i naprawdę delikatny posmak zbożowy i mamy cały obrazek. No dobra, może nie do końca. Gdzieś tak mniej więcej w połowie picia pojawia się dość nieprzyjemny (chociaż niektórym może się spodobać) smaczek na finiszu. Popiół, takie lekko ostygnięte już resztki z grilla. Wyobraźcie sobie sytuacje, gdy ostatni kawałek karkówki wpadł w palenisko a Wy macie taką gastrofazę, że nie możecie mu odpuścić. Właśnie taki rodzaj spalenizny pojawia się na finiszu. Mimo tego całość jest zaskakująco delikatna w odbiorze i nawet dość pijalna (ekstrakt robi swoje). Jeżeli tak smakował oryginał to ja jednak wolę nowsze podejście do stylu, choćby to chłopaków z Pinty. Warto jednak wydać te trzy złocisze w Żabojadzie i ocenić samemu.

www.browarwgrodzisku.pl / Gdzie wypijesz?