Kiedyś to się człowiekowi chciało... Przychodziły święta i ten z prawdziwą pasją szukał najlepszego piwa świątecznego. Czy to z wyraźnym piernikiem w aromacie czy też kompotem babcinym w smaku. Dzisiaj mało kto ma na to czas. Szczególnie, że jak przystało na prawdziwego korposzczura siedzę w pracy w dzień wigilijny.

Świąteczny nastrój nie opuścił mnie jednak, bo postanowiłem dać ponownie szansę Pracowni Piwa. Dawno nie gościli na blogu, głównie przez to, że cały czas natrafiam na ich spadki jakościowe. Ich stout zimowy zaintrygował mnie obietnicą pomarańczowej paloności i kooperacją z mało znanym holenderskim browarem. 

Etykieta taka jakaś o niczym szczerze mówiąc. Sama nazwa za to w punkt, chociaż za granicą już są tak nazwane piwa z innych browarów (copystrike?). Nie wspomnę nawet o pewnym serialu Netflixowym. Piwo jest czarne, jak dobre brownie polane masą gorzkiej czekolady. Piana ciemna, beżowa, wysoka na jeden palec. Średnio się trzyma, ale pozostawia jakiś tam brud na ściance. 

Oho, chwileczkę. Wyczuwam... całkiem przyjemny aromacik! Gorzka czekolada na pierwszym planie, zero słodkości. Potem kawa, zbożowa i taka... "zwiewna". Do tego trochę przypraw, głownie cynamon. W tle bardzo delikatna skórka pomarańczy, która fajnie przegryza się momentami przez resztę. Oho, zaintrygowali mnie teraz muszę przyznać.

Ohoho, chwileczkę x2. Jaką to ma fajną teksturę. Jest gęste, ale zarazem nie aż tak pełne jakbym się tego spodziewał. Wysycenie średnie do niskiego, mi pasuje idealnie. W smaku potwierdzają się doznania z aromatu. Jest wytrawnie, tak mocno. Jest gorzka czekolada, są też palone ziarna kawy. Z każdym łykiem odczucie w/w rośnie znacznie, jak napięcie w dobrym filmie. Mimo tego czuć przyprawy (znowu głównie cynamon) i zest z pomarańczy. Tak subtelnie gdzieś w tle, ale wystarczająco. Goryczka jakaś taka średnia, palona. Może za bardzo wkomponowała się w czekoladę i wszechobecna paloność. Na finiszu znaczące zmiany. Zadziwiająco mocno wybija się pomarańcza i pieprz, ale brakuje im jeszcze trochę do pełnej dominacji. Dzięki temu całość pozostaje całkiem dobrze zbalansowana. Naprawdę spoko piwo zimowe. Bez "piernika", ale nadal kojarzące się z okresem świątecznym i dzięki bogu nie jest to też  uwielbiana przez wielu piwowarów bomba laktozowa. Coś mi się wydaję, że Pracownia wraca do łask.

----------

Styl: Winter Stout

Alk: 7,8% Obj.

Ekstrakt: b/d

IBU: b/d

Skład: słód (jęczmienny, pszeniczny), chmiel, curaçao, cynamon, pieprz, drożdże.

Do spożycia: 04.12.2019

www.pracowniapiwa.pl

Na pewno widzieliście tego mema z Ryanem Reynoldsem "but... why?". Przyglądając się czasami poczynaniom polskich rzemieślników zadaje sobie to samo pytanie, z tym samym wyrazem twarzy nawet. Pamiętam, że ktoś podczas WFDP (zaraz po tym jak Grodzisk znowu pojawił się na mapie piwnej) zażartował, że mogliby zrobić imperialną wersję...

Po co? Przecież głównym atutem tego stylu jest lekkość w każdym tego słowa znaczeniu. Takie podejście wielu osób nie powstrzymało jednak browaru z Grodziska przed uwarzeniem (kooperacyjnie) tego monstrum. W ankiecie wybraliście współprace z browarem Marble, w puszce. Jeżeli dobrze kojarzę nie jest ona dostępna w polskich sklepach. 

Patrząc na etykietę nie mam zielonego pojęcia co grafik chciał osiągnąć. Napisy gubią się w tle i ciężko jest cokolwiek wyczytać (a może to ja już się stary robię). Pomysł z puszką uważam jednak za strzał w dziesiątkę. Piwo też niczego sobie. Ma piękny złoty kolor i jest delikatnie zamglone. Piana zwiewna i puszysta oraz całkiem wysoka, jak na grodziskie przystało. Żywot miała średni.

Kurde ładnie to pachnie, ale z początku miałem też dość mieszane uczucia. Jest pszenica, wyraźna i orzeźwiająca. Jest też lekka wędzonka, chyba szynkowa. Ciężko stwierdzić, bo ciągle chmiel wchodzi w drogę. Musieli go dużo dosypać, bo limonkowe zapaszki momentami dominują zbytnio. Po chwili (i jakby nie patrzeć ogrzaniu się piwa) wszystko się stabilizuje na szczęście.

Trochę się bałem tego całego "imperializmu"... Kocham ten styl za lekkość, a jego "ojcowie" próbują we mnie wmusić pewnego rodzaju negację wcześniej wymienionego. Jak bardzo się myliłem... no nie macie pojęcia. Już po pierwszym łyku czuć orzeźwienie typowe dla grodziskiego, a ciałko nie jest w ogóle zapychające (aczkolwiek odczuwalnie wyższe niż w wersji podstawowej). Nagazowanie oczywiście na bardzo wysokim poziomie. Podstawą jest pszenica, świeża i wyraźna. Do tego (prawie, że na tym samym poziomie) ziołowość i limonka. Na szczęście wędzonka nie uciekła nigdzie. Nadal robi za tło, ale takie wyraźne. O dziwo goryczka też jest wyczuwalna, krótko, ale to zawsze coś. Na finiszu wędzonka wybija się jeszcze bardziej i pozostawia taki delikatny dymiony posmak na podniebieniu. Jak ktoś miał problem ze zwykłym grodziskim (głównie z tym, że nie można się tym napić, a trzeba za to chodzić co chwilę do toalety) to ta wersja będzie jak znalazł dla niego. A tak na serio... naprawdę dobre piwo. Alkoholu w ogóle nie czuć, całość jest nadal lekka i orzeźwiająca i naprawdę przypomina pierwowzór.

Browar Golem znajduje się teraz w bardzo niebezpiecznym "miejscu" jeżeli chodzi o polski craft. Praktycznie każde ich piwo jest wychwalane (w większości przypadków słusznie), ale mam przez to dziwne skojarzenia z sytuacją związaną z Pracownią Piwa. Parę ich ostatnich piw było zwyczajnie rzecz ujmując... popsute (a przynajmniej moje butelki), ale w internetach (i nie tylko) mają oni nadal przyklejoną łatkę nieskazitelnego browaru i w ogóle "jak śmiesz coś o nich negatywnego napisać". Czy tam samo będzie z Golemem?

Chyba jeszcze nie teraz. Podejście ludu zmieniło się bowiem ostatnio przy okazji dwóch piw: Cynika i Stoika. Ten pierwszy był cynamonowym stoutem, w którym nie było czuć nic oprócz... cynamonu. Nawet dla mnie była to przesada już. Dlatego właśnie do Stoika podszedłem z lekkim dystansem. Czy słusznie? Zobaczymy. Mam tylko nadzieję, że piwowar nie miał takiego samego podejścia do piwa jak barmani w Szynkarni do klientów... (to jakby nie patrzeć piwo kooperacyjne).

Etykieta prosta, ale ciekawi mnie co tak naprawdę miał grafik na myśli tworząc ją. Kapsel czarny, już chłopaki mogliby załatwić sobie firmowy, bo logo mają do tego idealne. Duży karny pytong należy się za brak składu na etykiecie. Piwo jest czarne, nieprzejrzyste. Piana urosła tak mniej więcej na jeden palec, ale dość szybko się ulotniła pozostawiając dziurawy kożuch. Pojawił się też delikatny lacing.

Nooo, to kompletnie inna para kaloszy w porównaniu do Cynika. Przyjemna czekolada, kakao i fajna, nieprzeginająca paloność. Taka naprawdę spoko podstawa stoutowa. Nic by w tym nadzwyczajnego nie było gdyby nie fakt, że po chwili rzeczywiście wychodzą nuty zestu z pomarańczy. Kokosa jakoś zbytnio nie wyczuwam.

No, i taką intensywność to ja lubię. W Cyniku chłopaki przesadzili z tym cynamonem (co mnie zaskoczyło, bo uwielbiam fetyszystyczne doznania w piwie), a tutaj mamy wszystko tak przy granicy. Ciałko owszem jest, wyczuwalne, ale tak bez zapychania. Uczucie w ustach też proper, piwo jest aksamitne i gładkie jak przy dodaniu płatków owsianych do składu. Wysycenie raczej niskie, pasuje idealnie. W smaku znowu pojawia się typowa stoutowość, tyle że to palone słody wychodzą delikatnie na pierwszy plan, czekolada i kakao zaraz za nimi się trzymają. Od razu czuć, że nie będzie to słodki stoucik, co mnie niezmiernie cieszy. W tym całym czarnym towarzystwie pojawia się też pomarańcza, a tak dokładnie to jej skórka. Goryczka na średnim poziomie, bardzo krótka i lekko palona. Na finiszu pomarańcza wybija się trochę bardziej, a towarzyszy jej wyraźna paloność, przypominająca trochę tą kawową. Kurde fajny stoucik z takim akcentem świątecznym. Szkoda trochę, że nie czuć w ogóle kokosa, ale piwo broni się i bez niego.

----------

Styl: Coconut Orange Extra Stout

Alk: 5% Obj.

Ekstrakt: 15°

IBU: 2/5

Skład: zawiera słód jęczmienny.

Do spożycia: 03.2019

Facebook Browaru

Jezus Christ ile to piwo musiało przejść, aby do mnie dotrzeć w końcu. W sumie, to jedna butelka straciła życie abyście mogli o nim przeczytać. Dlatego na wstępie taka mała dygresja do kurierów... fuck you. Nie było mnie w domu i paczkę odebrała sąsiadka. Z tego co wiem pośpiesznie ją zostawił na schodach i poleciał. Gdy ją odebrałem od razu wiedziałem, że coś jest nie tak.

Na cztery butelki jedna (właśnie z AleBrowaru) była cała roztrzaskana, mimo naklejonej wszędzie taśmy z informacją o szkle w środku i naprawdę dobrego zabezpieczenia zawartości. W tym roku na miano najgorszych kurierów zasłużyło sobie DHL, zaraz za nimi DPD. No, ale zszedłem już za bardzo z tematu... Seria New Wave z Lęborka zyskuje całkiem spoko noty na internetach, dlatego się nią zainteresowałem. Znacie mnie, w zimie załącza mi się tryb RiSowy i jasnych piw zazwyczaj nie tykam przy niskich temperaturach na dworze.

Z tego co widziałem każda etykieta z tej serii jest... stosunkowo prosta. Jakiś przypadkowy gradient w tle i pospolita czcionka + logo. Nic ciekawe, move along. Piwo za to wygląda przepysznie. Ma jakiś taki żywy pomarańczowy kolor i jest wyraźnie zmętnione (tak równiutko). Piana bialutka, puszysta, ale trochę przykrótka. Żywot miała średni.

Ok, nie ma co ukrywać... to piwo pachnie wybornie. Od soczystej moreli po przyjemną pszenicę w tle i delikatne nuty kolendry. Jak się ogrzeje to wychodzą też słone zapaszki, jakby się człowiek po kopalni przechadzał. Dziwne, bo sól zazwyczaj jest niewyczuwalna w aromacie (no chyba, że już mi odbija kompletnie). Całość intensywna, a przecież nie jest to świeżynka.

Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się mdłego i zapychającego piwa. Nawet sobie nie zdajecie sprawy w jakim błędzie byłem. Mega kremowe, gładkie, ale też na swój sposób lekkie i śmiem nawet stwierdzić, że orzeźwiające. Wysycenie średnie, trafione w punkt. W smaku pulpa morelowa zmieszana z pszenicą i szeroko pojętymi płatkami śniadaniowymi (to te płatki owsiane i mleko). Do tego szczypta wyraźnej kolendry (ale takiej w ogóle nie wchodzącej w drogę) i sól. Tak tak, w tym całym zaplanowanym zamieszaniu znalazło się nawet miejsce na nią. Jest wyraźna, ale punktowa (przynajmniej z początku). Goryczki praktycznie żadnej, ale w sumie nie jest ona zbytnio potrzebna. Na finiszu sól zyskuje na sile, co tylko jeszcze bardziej łechta moje kubki smakowe. Tak wiem, wydaje się Wam to dziwne, że to piwo nie jest mdłe. Otóż moi drodzy nie wspomniałem jeszcze o jednym, w sumie to najważniejszym (zaraz obok soli) "składniku" w tym stylu: kwaskowatości. New Wave Gose jest kwaśne po całości, ale w bardzo fajnie stonowany sposób. Tak wystarczająco, aby tylko zwalczyć mleczno-owocową mdłość, która zapewne by się bez kwasku wybiła znacząco. Ciekawi mnie tylko czy użyto bakterii kwasu mlekowego, bo jakoś ich nie widzę na etykiecie.

----------

Styl: Gose

Alk: 4,7% Obj.

Ekstrakt: 14% Wag.

IBU: b/d

Skład: słód (pilzneński, pszeniczny, CaraRed), płatki owsiane, chmiel Magnum, morela, laktoza, kolendra, sól, drożdże.

Do spożycia: 29.06.2019

www.alebrowar.pl

Z tym piwem stworzonym przez blogerów to zawsze był problem. Jak browar próbuje uwarzyć coś, co w zamyśle ma być połączeniem wszystkich chorych fantazji polskiej blogosfery to... to nie może się zwyczajnie udać. No nie da się tego wszystkiego zmieścić w jednym piwie. Wyjdzie coś na styl tegorocznego YouTube Rewind (takie tam młodzieżowe nawiązanie do tematów akurat na czasie).

Brokreacja (jak i sama brać blogerska) zrozumiała to w tym roku i dlatego uwarzyli... zwykłego pilsa, a tak dokładniej to czeską desitke (od ilości ekstraktu). W zamyśle bardzo proste, orzeźwiające piwo. Znowu mnie nie było na warzeniu jak i na premierze, dlatego udałem się ostatnio do sklepu i za swoje ciężko zarobione dukaty kupiłem jedną butelkę. Jak to mawiał Ultron w Avengersach: "There are no strings on me", dlatego mogę Wam szczerze i bez krępacji napisać co o nim myślę. 

Ale najpierw, wygląd. W tym roku chłopcy poszli po bandzie i na etykiecie znalazła się sylwetka, co tu dużo pisać, uwalonego blogera. Były takie przypadki i to dość znanych osobistości, ale nie będziemy tutaj wytykać palcami. Sama grafika jak zwykle trzyma wysoki poziom. Kapsel firmowy, no ale dalej ma te niepotrzebne nikomu napisy. Piwo, jak to przystało na jasnego dolniaka, ma złocisty kolor (prawie przejrzysty) i pianę na dwa palce, a przynajmniej na początku. Redukuje się w dość szybkim tempie, ale spory kożuch pozostaje prawie do końca picia.

Tak właśnie powinna pachnieć świeżynka (i nie mam tutaj na myśli wyrobu mięsnego). Wyraźny i utrzymujący się aromat zbożowy, moooże delikatnie wchodzący w chlebek. Do tego zroszona trawa i umiarkowane muśnięcie ziołowe. Jak się ogrzeje to wychodzi słaba kukurydza, ale to tak naprawdę gdzieś w tle.

Sam aromat zapowiadał dość "chrupkie" piwo, czyli jak to mawiają wielbiciele pilsów: "takie, jakie być powinno". Wiecie co? Właśnie takie jest. Już przy pierwszym łyku czuć zadziorną na swój sposób lekkość i orzeźwienie. Wysycenie na średnim poziomie, pasuje idealnie. Mamy przyjemną podstawę słodową, czyli takie tam zwiewne zboże i trochę świeżego chleba. Doprawione ziołami i to tak szczodrze. Chłopaki (i kobiety, bo przecież mamy ich parę w naszej blogerskiej społeczności) nie oszczędzali chmielu i to widać gołym... językiem? Goryczka wyraźna, momentami nawet bardzo (aż mi się nie chce wierzyć, że to ma tylko 20 IBU). Przyznam się szczerze, że niestety nie jest to często spotykane na naszym rynku (bo u nas to tylko potrafio te szatańskie ziele amerykańskie sypać wszyndzie!). Na finiszu ziołowość dostaje jeszcze większego powera, przy akompaniamencie mokrej trawy. No panie! Pięknie orzeźwiający, chrupki, nachmielony i prosty lagerek, czy tam nawet pils.

----------

Styl: Desitka / Pils

Alk: 4% Obj.

Ekstrakt: 10°

IBU: 20

Skład: słód (pilzneński, monachijski, Carapils), chmiel Iunga, drożdże W-34/70.

Do spożycia: 19.08.2019

www.brokreacja.pl

Zdradzę Wam pewien sekret o blogerach. Gdy zaczyna robić się zimno, a dni są coraz krótsze, dziwne stworzenia blogerskie zaczynają być bardziej natrętne. Wiąże się to z tym, że nudzi im się robienie zdjęć piwa w domu i zabierają swoje degustacje np. do znajomych. Cmokają wtedy nieznośnie w towarzystwie i każą wszystkim czekać na siebie opisując walory trunku w tych swoich notesikach.

Tak właśnie zrobiłem ostatnio będąc u znajomków. Graliśmy w gry planszowe pijąc alkohol (z okazji osiągnięcia przez nie 500 lajków na fejsie). Nie mogłem sobie odpuścić zrobienia fot w nowym środowisku dlatego zabrałem ze sobą Szabrownika, którego wybraliście w weekendowej ankiecie. Specyficzne to piwo muszę przyznać. Graff - czyli szeroko pojęte połączenie piwa z cydrem, nie każdemu przypadnie do gustu.

Etykieta jak zwykle na propsie, z bardzo szczegółowym (i unikatowym) rysunkiem krasnoluda. Jeżeli dobrze kojarzę to każde piwo z Profesji ma takiego. Jakość papieru (jak i sposobu jego naklejenia) poprawiła się od ostatniego razu. Na kapslu mogli zostawić samo logo według mnie. Piwo ma fajny, złocisto-antonówkowy kolor i jest wyraźnie zmętnione. Piana, z początku wysoka, szybko zredukowała się do jednego palca. Pozostała taka już prawie do końca picia, co było nie lada wyczynem. 

Aromat się zbytnio nie zmienił w porównaniu do kranowej wersji z PTP2018. Nadal wyraźnie czuć jabłka, ich skórkę (szczególnie zieloną) i takie bardzo delikatne nuty zbożowe. Są mocne skojarzenia z cydrem. Szczególnie, że pojawia się czasami taka fajna owocowo-alkoholowa nuta, którą ja osobiście wiążę właśnie z cydrem. Można by też rzec, że zdaje się być trochę winne przez to. Przy ogrzaniu wyszły nawet delikatne bretty pod postacią stajni, co mnie bardzo zdziwiło.

W smaku rześkie, średnio wysycone i mega, ale to mega pijalne. Spodziewałem się większego wysycenia, ale zostałem mile zaskoczony. Nic mi przez nos nie wyleciało, że się tak wyrażę. Z początku wydawało się być słodkie, tak jak pierwszy kęs świeżo zerwanego jabłka. Bardzo szybko jednak władzę przejmuje kwaśność owocowa i to taka wysokich lotów. Czuć, że nie został tutaj dodany zwykły sok "z biedry". Skojarzenia z cydrem są jak najbardziej na miejscu, szczególnie, że całość jest wyraźnie cierpka (w dobrym tego słowa znaczeniu) i delikatnie winna. Zbożowe tło komponuje się z tym wszystkim idealnie. Goryczka jest punktowa i chyba za bardzo nie chce wchodzić w drogę tej bombie jabłkowej. Na finiszu taniny zyskują na sile co wymusiło na mnie swoiste cmokanie. Mnie się podoba, jest piwnie, jest cydrowo i orzeźwiająco. Nie jest też słodko, co w dobie Somersby można uważać za duży plus.

----------

Styl: Graff

Alk: 5,7% Obj.

Ekstrakt: 12°

IBU: 1,5/5

Skład: słód (pilzneński, melanoidynowy, dextrynowy, pszeniczny jasny), płatki owsiane, sok z jabłek (Idared, Pepina Ribstona, Golden Delicious, Szara Reneta), chmiel (Puławski, Oktawia, drożdże (San Diego Super, Brettanomyces Bruxellensis Trois)

Do spożycia: 30.04.2019

www.browarprofesja.pl